Ας αρχίσουν να γράφουν οι κάμερες και όλα τα φώτα των προβολέων ας πέσουν στους Suicidal Tendencies αυτή τη φορά που πριν 30 χρόνια κυκλοφόρησαν ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ του metal. Το "Lights...Camera...Revolution" που κυκλοφόρησε μια τέτοια ζεστή ημέρα του Ιούλη ήταν ένα "φιλί της ζωής" για τη μπάντα.
Την επανάσταση που διακηρύττει στον τίτλο, δεν την έφερε το 4ο άλμπουμ της "συμμορίας" από το Όκλαντ της Καλιφόρνια, όμως θεωρείται κομβικό για τους ίδιους και τα είπε κατευθείαν στο πρόσωπο και σταράτα όπως τα λένε οι Suicidal Tendencies από το 1983. Τι άλλαξε όμως σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους και το "Lights...Camera...Revolution" έβαλε αυτή τη μπάντα στο δρόμο της καθολικής αποδοχής και επιτυχίας;;;
Μια αλλαγή που επηρέασε αισθητά τον ήχο ήταν ο ερχομός του γνωστού πλέον σε όλους Robert Trujillo ο οποίος έφερε τη δική του βαλίτσα επιρροών που δεν περιείχε και πολλά metal στοιχεία. Οι Suicidal τα δέχθηκαν με χαρά.
Στην αλήτικη γειτονιά της μουσικής του "Camera...Lights..." παρατηρείς να βολτάρουν παρεούλα το thrash με τη funk μουσική χωρίς να ενοχλούν το ένα τ' άλλο. Το κυριότερο είναι πως δεν ενοχλούσαν τον κόσμο που αγόρασε αυτό το δίσκο.
Πάντα υπήρξε μια διαμάχη με το στυλ των Suicidal Tendencies που παραήταν punk για τα metal περιοδικά και metal για τα αντίστοιχα 'zine και περιοδικά που αφορούσαν τον punk ήχο όπως έχει πει σε συνέντευξή του ο ηγέτης της μπάντας Mike Muir ή αλλιώς Cyco Miko. "Ομως οι skaters μας γούσταραν και μας στήριξαν αρκετά" παραδέχεται ο φρόντμαν τους που στο παρελθόν έχει κατονομάσει σαν αγαπημένες του μπάντες τους Sex Pistols και τους Parliament. Αν ενώσεις αυτά τα δυο ονόματα πες μου ότι δε βγάζεις σαν άθροισμα τους Suicidal Tendencies του "Lights...Camera...". Είναι σαν το νόθο παιδάκι τους.
Μια αλλαγή που επηρέασε αισθητά τον ήχο ήταν ο ερχομός του γνωστού πλέον σε όλους Robert Trujillo ο οποίος έφερε τη δική του βαλίτσα επιρροών που δεν περιείχε και πολλά metal στοιχεία
Ο Muir με την έλευση του Trujillo έκανε μαζί του τους ακόμα πιο funky Infectious Grooves. Μάλιστα τράβηξαν μαζί τους και τον παραγωγό του "Camera...Lights...Revolution" Mark Dodson που είχε κάνει φοβερή δουλειά όχι μόνο στο εν λόγω δίσκο αλλά και στο προηγούμενο τους, το "How will I laugh tomorrow..." του 1988. Ο Dodson είχε δουλέψει και με μια ακόμα μπάντα στις πιο crossover εποχές της, τους Anthrax.
Οι Suicidal Tendencies μαζί με τους DRI είναι από τις πρώτες crossover μπάντες που ξεκίνησαν πιο punk και hardcore και στη συνέχεια έβαλαν και το thrash μέσα στο ηχητικό τους μίξερ. Στις πιο groove στιγμές ακούω να παίξουν τα ξαδερφάκια των Living Colour.
Ακούω το "Camera...Lights..." του 1990 και εντυπωσιάζομαι με το κάθε τραγούδι, το διαφορετικό του στυλ. Κάποια είναι πιο punk ("Get Whacked", "Disco's Out, Murder's In"), άλλα πιο funky ("Lovely", "Send me your money") και άλλα πιο metal. Όλα τους παθιασμένα.
Ρίχτε ένα αυτί στο "You can't bring me down" και το intro του και πείτε μου ότι δεν σας θυμίζει το μπάσιμο των Metallica στα δικά τους άλμπουμ. Το εν λόγω κομμάτι το οποίο έγινε κάτι παραπάνω από επιτυχία, ήταν και μια απάντηση της μπάντας στην απαγόρευση που της είχε επιβληθεί και έλεγε πως δεν μπορούν να παίξουν σε κανένα χώρο σε ολόκληρο το Los Angeles, δηλαδή ουσιαστικά στην έδρα της. Γενικότερα δήλωναν φωναχτά πως δε μπορούν να τους λυγίσουν το σάπιο σύστημα και όλα τα "ανθηρά" που επικρατούσαν και επικρατούν στο Αμέρικα.
Το ειρωνικά παιχνιδιάρικο "Lovely" μιλάει για την PMRC (Parents Music Resource Center) και την Tipper Gore, το "Send me your money" καρφώνει τους τηλε-ευαγγελιστές της Αμερικής που αρμέγουν εδώ και δεκαετίες τα χριστιανόδουλα πρόβατα. Όλα τα τραγούδια πλαισιώνονται από καταπληκτικούς και to the point στίχους, κατακλεισμένους από μαύρο και πικρό χιούμορ, αποτέλεσμα μια δύσκολης ζωής.
Για παράδειγμα προσέξτε το "Alone" και το Muir να σου εξηγεί πως "alone is the way I live, it's not the way I want it but I know I can't give in" ή το "Lost Again" να σου παραδέχεται με περίσσια αγανάκτηση πως "fighting a war I can never win where the nightmare never ends."
Το "Lights...Camera...Revolution" πούλησε σαν παγωμένη λεμονάδα σε μια ζεστή ημέρα του Ιούλη, έγινε χρυσό φυσικά και παραλίγο να εισβάλλει και στο top - 100 του αμερικάνικου Billboard (έφθασε μέχρι την 101 θέση).
Εννέα μήνες μετά την κυκλοφορία του η μπάντα βγήκε παγκόσμια περιοδεία με τους Queensryche και παρά τις αντιρρήσεις της μπάντας του Tate έπαιξαν μαζί 77 σόου. Πούλησαν ακόμα 200 χιλιάδες αντίτυπα χωρίς ραδιοφωνικό αέρα, χωρίς τίποτα απλά παίζοντας live και δείχνοντας τι δυνατό χαρτί είναι πάνω στη σκηνή κάτι που έδειξαν έμπρακτα και πολλά χρόνια μετά σε ελληνικό έδαφος.
