Η 7η Ιουλίου με βρήκε να κατεβαίνω ιδρωμένος τα λαβυρινθώδη σκαλοπάτια του "Hate" των Sinister. Το τρίτο άλμπουμ των Βορειοευρωπαίων κυκλοφόρησε πριν 25 χρόνια μια τέτοια ιδρωμένη ημέρα του Ιούλη και πρόκειται για ένα από τα πιο υποτιμημένα death metal άλμπουμ στα 90's και όχι μόνο.
Το 1995 στον extreme χώρο και συγκεκριμένα το death metal, άρχισε να παρατηρείται ένας - ευχάριστος η αλήθεια είναι - κορεσμός με ένα αδιάκοπο βομβαρδισμό μπαντών και δίσκων από την απέναντι μεριά του Ατλαντικού.
Κάποια στιγμή οι αμερικάνικες death metal μπάντες ήταν περισσότερες και από τους κατόχους όπλων σε αμερικάνικο έδαφος εκείνη την περίοδο. Αυτό είχε ως συνέπεια και να βγουν φοβερά άλμπουμ αλλά και πολλές κυκλοφορίες από την Ευρώπη να θαφτούν από τον πακτωλό ή να μείνουν στα αζήτητα.
Ένα τέτοιο "θύμα" κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν και το "Hate" των Ολλανδών που δείχνει να μην ζηλεύει τίποτα π.χ. από το πολυδιαφημισμένο όσο και αμφιλεγόμενο "Domination" των Morbid Angel που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά. Αφού εισήλθαμε σε τριπάκι σύγκρισης, προσωπικά απολαμβάνω περισσότερο το "Hate" που είναι πιο ισορροπημένο στα όλα του. Το "Hate" όσο ξεδιπλώνεται τόσο πιο ασταμάτητο δείχνει. Είναι σαν μηχανή του κιμά που δεν την παρεμποδίζει τίποτα.
Η παραγωγή βοηθάει σε αυτό με το βάρος της και θα με κάνει μια μέρα να ψάξω να αγοράσω το βινύλιο. Επιβάλλεται να το ακούσεις και αναλογικά. Ο παραγωγός Wolfang Stash στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων παρότι δεν είχε κάνει παραγωγή ξανά σε death metal μπάντα.
Από το intro όπου ο ακροατής γίνεται μάρτυρας κάποιου είδους ιεροτελεστίας (ο τραγουδιστής ψιθυρίζει κάτι στα σουμεριακά) ως και το τελευταίο "The Bloodfeast" υποδουλώνεσαι από μια καθηλωτική ατμόσφαιρα. Θα ήθελα περισσότερα σημεία σαν το τελείωμα του "Art of the Damned" ή τραγούδια όπως το "Awaiting the Absu" που είναι με διαφορά το μεγαλύτερο σε διάρκεια και χαρακτηρίζεται από τις εύστοχες εναλλαγές των ρυθμών, δείχνοντας τη διάθεση των Sinister να παίξουν και πιο τεχνικά.
Στα αργά μέρη είναι σαν να ακούς τους Ευρωπαίους Obituary ή τους λιγότερο πολεμοχαρείς και περισσότερο σατανιασμένους Bolt Thrower.
Εδώ παραδέχεσαι τα μέλη των Sinister για τον εξής λόγο: Στις ηχογραφήσεις του "Hate" ο βασικός κιθαρίστας Andre Tolhuizen αποχώρησε και το κενό του αναπλήρωσε ο...μπασίστας Bart Van Wallenberg που ανέλαβε ουσιαστικά όλα τα έγχορδα. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ακούς τις κιθάρες με μια νοοτροπία πιο πολύ βασισμένη στο μυαλό ενός μπασίστα.
Κάποια μικρά τρελά σολάκια που παρατηρούσες στους προηγούμενους δίσκους και κυρίως στο "Diabolical Summoning" του 1993, εδώ δεν υφίστανται καν. Αναμφισβήτητη όμως η δουλειά του Bart αλλά και της υπόλοιπης ομάδας. Στο "Hate" έχουμε να κάνουμε με μια τριάδα φωτιά που όμως δε θα παρέμενε έτσι για καιρό. Μετά το άλμπουμ του '95 ο τραγουδιστής Mike Van Mastrigt αποχώρησε, του Wallenberg του καλάρεσε η κιθάρα, έμεινε λοιπόν σαν lead guitarist και στο μπάσο οι Sinister καλωσόρισαν έναν Alex Paul.
Το "Hate" σήμανε τη δεύτερη περίοδο των Sinister μετά από αποχώρηση βασικού μέλους που συνεισέφερε στις συνθέσεις. Δυστυχώς η συνέχεια των Sinister δεν ήταν η ανάλογη της ποιότητας του "Hate" αλλά αυτά μπορεί να τα πούμε κάποια άλλη φορά και σε κάποιο άλλο άρθρο.
