Για να βγάλεις την ίδια ημέρα (έστω και με 5 χρόνια διαφορά) δύο εντελώς διαφορετικά μα εξίσου επιδραστικά album, πρέπει να είσαι ιδιαίτερη περίπτωση. Κι αλίμονο αν οι Paradise Lost δεν είναι μια από τις πλέον ιδιάζουσες σε όλο το metal φάσμα. Σα σήμερα λοιπόν, το 1992 το Shades of God ήρθε για να προκαλέσει μια πεισιθάνατη έκλειψη ηλίου και το One Second –εκτός του να διχάσει- να φέρει το ηχητικό φθινόπωρο.
Το Shades of God βρίσκει τους Paradise Lost σε μια περίοδο που αποφασίζουν να μπολιάσουν ακόμα περισσότερο το ατμοσφαιρικό death metal τους με goth μελωδίες. Αν στο προηγούμενό τους album, το Gothic του 1991 ονομάτισαν τα ηχητικά τους κιτάπια και έδωσαν μερικούς από τους πρώτους ύμνους της καριέρας τους, εδώ βρίσκουν τις γέφυρες μεταξύ του «βαρβάτου» παρελθόντος τους και της ηχητικής αποτύπωσης της κατάθλιψης, όπως αυτή ακολούθησε στον επόμενο δίσκο τους, Icon. Δύο από τα αγαπημένα κομμάτια του κοινού είναι εδώ, το uptempo Pity The Sadness και το πρώτο τους all time hit, As I Die, κομμάτια που ακόμα και σήμερα αποτελούν highlights στις συναυλίες τους.
Πέντε χρόνια αργότερα, ο αρχικός ντράμμερ Matthew Archer έχει ήδη αποχωρήσει και τη θέση του καλύπτει ο Lee Morris. Έχει προηγηθεί η θρηνωδία των Icon και Draconian Times και ο πειραματισμός ακόμα δε λέει να σιγάσει. Οπότε, θέλοντας να ψάξουν περισσότερο την ταυτότητά τους –και άθελά τους να απομακρύνουν αρκετούς παλιούς οπαδούς- οι Lost κυκλοφορούν το One Second. Κανείς δε μπορούσε να περιμένει τέτοια στροφή από μια μπάντα που άλλοτε βρυχόταν την παρακμή. Εδώ οι Lost μέσα από πειραματισμούς σε ηλεκτρονικά μονοπάτια και με ακόμα πιο εμφανή τη μελωδική τους πλευρά, συστήνουν ένα νέο πρόσωπο το οποίο δεν αρνείται τη θέλησή του για κάτι το διαφορετικό. Από το keyboard στο εναρκτήριο ομώνυμο στο κλείσιμο του Take Me Down και με ένα χιτάκι σαν το Say Just Words μπορεί να άργησε, αλλά τελικά έγινε αποδεκτό και, τελικά, κλασικό σε κάποιους κύκλους.
