Γιατί το The Rite of Spring του Igor Stravinsky είναι το τέλειο soundtrack για gaming
Το lockdown αποτέλεσε εξαιρετική πρόφαση για να δώσουμε χρόνο από τη ζωή μας σε πράγματα που αγαπάμε να κάνουμε. Ψηλά στη λίστα με τις δραστηριότητες στις οποίες ο κόσμος επέλεξε να αφιερώσει τον ελεύθερό του χρόνο, εφόσον του δόθηκε η ευκαιρία, είναι η ενασχόληση με τα video games (ή και ταινίες) και δη με τα mmo RPGs. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, εταιρίες όπως η Blizzard είδαν τα κέρδη τους να αυξάνονται κατακόρυφα. Υπήρξα κι εγώ ένας από τους ανθρώπους των οποίων ο πισινός έγινε ένα με το μαξιλάρι της καρέκλας, για δύο μήνες και παραπάνω (και δε μετανιώνω).
Η επιστροφή σε ένα game που δεν έχεις αγγίξει εδώ και χρόνια, συνοδεύεται από μια γιγάντια αίσθηση ευφορίας ενώ ταυτόχρονα σε καταλαμβάνει νοσταλγία και εξουδετερώνεται το άγχος που συσσωρεύεται μέσα σου από την καθημερινότητα. Το να τριγυρνάς και να μάχεσαι σε φανταστικά και φαντασμαγορικά τοπία όπου κάποτε είχες φάει τα νιάτα σου, είναι ολίγον τι συγκινητικό. Και εκεί στα πρώτα raids νιώθεις πάλι noob, αλλά ταυτόχρονα είσαι συνεπαρμένος. Όσον αφορά μάλιστα τα raids, όλοι γνωρίζουμε πως το καλό το raid, θέλει καλό tank και καλό soundtrack.
Ψάχνοντας ανάμεσα στους 46 γιγατόνους μουσικών αρχείων που έχουν μαζευτεί στον υπολογιστή μου από την τελευταία φορά που έπαιζα εθισμένα WoW, σκάει μύτη ο Stravinsky και κάτι μου λέει πως «εδώ είμαστε». Από τις πρώτες λυρικές νότες που ακούγονται από το φαγκότο καταλαβαίνω ότι έχω χτυπήσει διάνα, ενώ μετά από 20 λεπτά μουσικών σκαμπανεβασμάτων, ξέρω ήδη πως το The Rite of Spring γράφτηκε για απόλυτο immersion στο gaming. Και θα σου πω γιατί.
Λέγεται ότι την πρώτη φορά που το έργο παίχτηκε στη Γαλλία, δημιουργήθηκαν επεισόδια εντός του θεάτρου, από το κοινό. Μάλλον, ο λόγος που αυτό συνέβη, είναι το γεγονός ότι όσοι προσήλθαν να παρακολουθήσουν το μπαλέτο, ίσως να περίμεναν κάτι λυρικό και γλυκανάλατο και όχι ζωώδεις, παγανιστικές, υμνητικές μελωδίες στη μητέρα φύση. Το The Rite of Spring είναι ένα διαχρονικό διαμάντι το οποίο έχει τις ρίζες του στο θέατρο. Ως θεατρικό έργο, λοιπόν, ο σκοπός του είναι να εντείνει το δράμα το οποίο ξετυλίγεται πάνω στη σκηνή. Αυτόν το σκοπό εξυπηρετεί και όταν το χρησιμοποιήσεις ως μουσικό χαλί ενώ μάχεσαι μπροστά στο πληκτρολόγιο. Το The Rite of Spring εξιστορεί την έλευση της άνοιξης και τον εορτασμό αυτής, ο οποίος καταλήγει στη θυσία μιας παρθένας ώστε να εξασφαλιστεί άλλο ένα ευήμερο έτος. Η παγανιστική λατρεία αποτελεί τη βάση του έργου και βάση πολλών rpgs.
Τα περισσότερα soundtrack που θα συναντήσει κανείς στο background ενός rpg, ακολουθούν συνήθως μια πολύ βασική φόρμουλα και θα έλεγε κανείς, ότι έχουν όλα έναν βασικό, επικό ήχο-κονσέρβα, έτσι που μετά από δέκα λεπτά παιχνιδιού, ο εγκέφαλός σου παύει να διεγείρεται από τη μουσική που το περιστοιχίζει. Από την άλλη, ο Stravinsky, γράφει με τέτοιο τρόπο που δεν αφήνει στιγμή τον εγκέφαλό σου να βαρεθεί ή να αφαιρεθεί. Οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια του έργου, ατέλειωτες σειρές από μελωδίες πετάγονται από το πουθενά, κόβουν τη βόλτα τους για μερικά μέτρα και έπειτα αποχωρούν για να αντικατασταθούν από νέες πανέξυπνες σκέψεις του συνθέτη.
Η μουσική του Stravinsky μπορεί να είναι μεν λυρική αλλά ταυτόχρονα φέρει ένα σωρό στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει από μίλια μακριά. Το The Rite of Spring είναι μια παγανιστική έκφραση λατρείας και έτσι στον πυρήνα του είναι ένα έργο που στοχεύει στο να αναδείξει το ζωώδες, το πρωτόγονο. Οι περίεργοι ρυθμοί είναι ένα από τα πράγματα που αγαπάει ο Stravinsky και πολλά είναι τα σημεία, στην εν λόγω σύνθεση, όπου νιώθεις ένα ρυθμικό χάος να σε καταλαμβάνει, ενώ η επιλογή του να υπογραμμίζει με αναπάντεχο τρόπο weak beats μέσα στο έργο σε πετάει έξω από την κανονικότητα και σε πωρώνει. Εκτός από την αγάπη του για αλλόκοτες, ρυθμικά, στιγμές, ο Stravinksy λατρεύει να παίζει με bitonal chords και με πολυτονικότητα, πλάθοντας σκηνές όπως το Glorification de Élue, που από μόνο του είναι ικανό να μετουσιώσει ακόμα και την πιο αδιάφορη και βαρετή μάχη σε έπος. Αν τα συνδυάσεις όλα αυτά με την αρμονική οχλαγωγία που παράγουν οι κραυγές από τα ξύλινα πνευστά και τις τρομπέτες καθώς και το διαπεραστικό glissando από το κόρνο, φτιάχνεις μια οργασμική, μουσική παράκρουση στην οποία αξίζει να βυθιστείς και να πνιγείς.
