Βλέποντας και μόνο το εξώφυλλο του δίσκου μπορεί κανείς να πάρει μια καλή ιδέα γι’ αυτό που τον περιμένει μέσα. Το πλοίο έχει πέσει στην ακτή, η φύση το έχει ανακαταλάβει, θυμίζει πλέον ψαροκόκαλο και οι αλεπούδες μαζεύουν τα κομμάτια. Γραμματοσειρά από old-school τατουάζ ενισχύουν την πειρατική θεματική, των πειρατών που κάποτε ήταν.
Ο δίσκος βγαίνει σε μια πνοή. Σύντομα, δυνατά και στακάτα κομμάτια αφήνουν λίγα περιθώρια για ηρεμία με τις μικρές διάρκειες και τους στίχους ρομαντικής απελπισίας. Όπως οφείλει άλλωστε και κάθε punk κυκλοφορία που σέβεται τον εαυτό της.
Τι είναι το punk αν όχι μια κραυγή ρομαντικής απελπισίας; Σίγουρα τώρα η ανάγκη είναι πιο επιτακτική από ποτέ και μες τους στίχους βρίσκουμε το θάνατο, την πικρή ματιά προς το παρελθόν, την ανάγκη να καούν όλα κι ακόμα και ειρωνική οικολογική συνείδηση και γιατί όχι άλλωστε εδώ που έχουμε φτάσει;
Συνθετικά είδα μια βάση από Bad Religion με τις πιο ήρεμες στιγμές να αγγίζουν μια pop ευαισθησία των Green Day και τις πιο άγριες να μου φέρνουν ξεκάθαρα τους παραγνωρισμένους Leatherface στο μυαλό με τη βρωμιά των φωνητικών και το ουρλιαχτό προς κάποιο φεγγάρι οργανικά μέσω της ορμής. Τα περισσότερα κομμάτια τελειώνουν απότομα και κοφτά αλλά και όσα δεν είναι έτσι αφήνουν ξεκάθαρα την καταραμένη ρομαντικότητα του δίσκου σαν επίγευση με κιθαριστικά δάκρια ή sample ζώων ενώ στο κομμάτι φινάλε Coyote Crown έχουμε ένα γκρέμισμα κρεσέντο παραμόρφωσης το μόνο ιδανικό κλείσιμο για έναν τέτοιο δίσκο και τον τελευταίο στίχο που ακούγεται «I watch the world burn down».
?μα υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κρατήσω σε βάρος αυτής της κυκλοφορίας είναι ότι δεν επανεφευρίσκει τον τροχό, περισσότερο φοράει πιστά της επιρροές της μέσα απ’ το ξεχωριστό πρίσμα των ίδιων των The Lawrence Arms. Βεβαία υπάρχει λόγος να έχουμε καμία τέτοια απαίτηση από το punk και ιδιαίτερα –ξαναλέω- τώρα; Πιστεύω ότι πολύ περισσότερα έχει να προσφέρει ένα οικείο απολαυστικά ξέσπασμα μαζί με το οποίο θα ουρλιάξουμε και θα χτυπηθούμε.
Δεν βρήκα κάποιο ιδιαίτερα αδύναμο κομμάτι, δεν αντιλήφθηκα κάποιο filler. Ξεχωρίζω το PTA που ολόσωστα έκαναν videoclip, το (The)Demon για το εγωιστικό χτύπημα στα μούτρα που δίνει, το How To Rot για την ειρωνική ματαιότητα της επανάστασης και το Goblin Foxhunt του οποίου οι στιχάρες απλά με έκαναν να ανατριχιάσω. Όλα αυτά μαζί ως πιο δυνατές και αγωνιώδεις στιγμές του δίσκου. Παρόλα αυτά και τα υπόλοιπα, πιο ήρεμες και ποπ στιγμές λειτουργούν όμορφα σαν ανάπαυλες και πετυχαίνουν ισορροπία στον δίσκο.
?μα ακούς punk των 90’s και ύστερα δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάσεις αυτόν τον δίσκο. Αντιθέτως είναι μια όμορφη προσπάθεια που θυμίζει, που παλεύει αυτή τη στιγμή, που πονάει και προσπαθεί σε κάθε της στιγμή να σε κάνει να φωνάξεις και να τα σπάσεις.
Rating:
Εταιρεία: Epitaph Records
Genre: Punk Rock
Παραγωγός: —
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 17/07/2020
Band Links: The Lawrence Arms, Facebook, Istagram, Twitter, Spotify, Bandcamp
