Ο όρος "arena level" χρησιμοποιείται για συγκροτήματα/καλλιτέχνες που οι χώροι στους οποίους εμφανίζονται, είναι μεγάλα αμφιθέατρα γήπεδα και τεράστια φεστιβάλ. Πολλές από τις πιο γνωστές μπάντες παγκοσμίως έχουν εμφανιστεί σε κάποιο τέτοιο venue. Υπήρξε όμως μία κυκλοφορία στην πορεία τους που τους έδωσε το εισιτήριο για να μπουν σε μια arena. Δέκα τέτοιες είναι και οι παρακάτω.
Nickelback – Silver Side Up
NICKELBACK ΠΡΩΤΗ ΜΟΥΡΗ! Νόμισε κανείς ότι θα μείνουν έξω τούτοι δω; Ανεξαρτήτως του hate που τρώνε εντός Ελλάδος (σίγουρα τους ένοιαξε) αλλά και παγκοσμίως, δεν παύουν να είναι μία μπάντα-ορισμός του arena level. Ο εν λόγω δίσκος είναι η τρίτη κατά σειρά κυκλοφορία η οποία τούς έκανε γνωστούς σε όλη την υφήλιο. Είχαν μπει ήδη οι βάσεις από το "The State" αλλά εδώ ήταν όλα προσεγμένα και σχεδιασμένα ώστε να γίνει το μπαμ. Δίσκος γεμάτος χιτάρες, "How You Remind Me", "Too Bad" και "Never Again" έκαναν τη “δουλειά” όπως έπρεπε. Συν, ότι αν δει κανείς live τους στο YouTube θα διαπιστώσει ότι είναι αψεγάδιαστοι. Α, και μην το ξεχάσω: ο δίσκος κυκλοφόρησε από τη μεταλλάδικη Roadrunner.
Radiohead – The Bends
Όχι, δε θα βάλω το "OK Computer". Με αυτό ξέφυγαν ακόμη περισσότερο, όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και σα μέγεθος. Η αρχή όμως, έγινε με το "The Bends". Όταν ο ίδιος ο κιθαρίστας της μπάντας Jonny Greenwood θεωρεί αυτό το δίσκο ως κομβικό σημείο της πορείας τους εγώ τι άλλο να πω; Έθεσε τις βάσεις ώστε μπορέσει η μπάντα να αναλάβει μόνη της, μαζί με τον Nigel Godrich, την παραγωγή του ιστορικού "OK Computer". Με αφορμή το "The Bends" συμμετείχαν στο ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας των R.E.M., "Monster" και αξίζει να σημειωθεί ότι αυτός ο δίσκος επηρέασε μεγάλα ονόματα της Βρετανικής ποπ/ροκ σκηνής όπως, οι Travis, οι Keane, ο James Blunt και οι Coldplay. Και μιας και το έφερε η κουβέντα…
Coldplay - A Rush of Blood to the Head
Από το ξεκίνημά τους είχαν ένα άστρο πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Θα μπορούσε να μπει ακόμα και ο πρώτος τους, "Parachutes", αλλά αυτός εδώ ήταν ο δίσκος με τον οποίον εκτοξεύτηκαν. Ένα μικρό δείγμα της επιτυχίας του είναι τα πασίγνωστα singles που ακόμα παίζονται στα live τους. Έκαναν πλάκα στα βραβεία Grammy για δύο συνεχόμενες χρονιές, τρεις αν συνυπολογίσουμε και το "Parachutes", τέσσερις αν προσθέσουμε και το "Coldplay Live 2003" που κυκλοφόρησε από το "A Rush of Blood to the Head Tour" το οποίο διήρκησε σχεδόν ενάμιση χρόνο (Μάρτιος 2002 – Οκτώβριος 2003) μετρώντας πάνω από 150 εμφανίσεις σε όλον τον κόσμο. Το περιοδικό Rolling Stone το κατέταξε μέσα στα "500 Greatest Albums of All Time" και το 2010 στα Brit Awards ήταν μέσα στο "ten albums nominated for the best British album of the previous 30 years" χάνοντας όμως από το…
Oasis – (What’s the Story) Morning Glory?
Πέμπτο σε πωλήσεις άλμπουμ στην ιστορία των Αγγλικών charts και από τα best-selling albums όλων των εποχών. Ένας δίσκος που σημάδεψε μια ολόκληρη δεκαετία (‘90s) με ένα και μόνο τραγούδι "Wonderwall", το οποίο δεν πήγε καν στο #1 των charts αλλά στο #2. Γιατί στην πρώτη θέση πήγε ένα ακόμα ιστορικό κομμάτι τού δίσκου, το "Don’t Look Back in Anger" (ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο LIAM, ΜΗΤΣΟ.). Ενάμισης χρόνος τουρ και από δαύτους. Ιστορικές οι δύο βραδιές στο Knebworth House στις 10 και 11 Αυγούστου 1996 στις οποίες έδωσαν το παρών 125.000 θεατές ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΙΑ. Δηλαδή, με πολύπλοκες μαθηματικές πράξεις, 250.000 άτομα είδαν τους Oasis σε δύο βραδιές. Αξίζει να σημειωθεί ότι 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι έψαξαν για εισιτήριο εκείνων των συναυλιών, το οποίο σημαίνει τρία πράγματα: 1ον, την πιθανότητα για 20 sold-out βραδιές, 2ον, ότι έσπασε όλα τα ρεκόρ προσέλευσης σε υπαίθριο live και 3ον, ότι το 4,4% του πληθυσμού εκείνης της περιόδου, ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Ηνωμένου Βασιλείου έψαξε για εισιτήριο. Αυτά. Πάμε παρακάτω.
Muse – Black Holes & Revelations
Και αφού η ατμόσφαιρα μυρίζει βρετανίλα ας μείνουμε λίγο ακόμα στη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο και η εθνική της ομάδα έχει πάνω από μισό αιώνα να κερδίσει κάποιο τίτλο σε αυτό.
Θα ρωτήσει κάποιος, "ΜΑ ΚΑΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΒΑΛΕΣ ΤΟ ABSOLUTION;". Και απαντώ: πρώτον, ας ελπίσουμε να ρωτήσει γιατί αυτό σημαίνει ότι διάβασε το κείμενο, ή τουλάχιστον σκρόλαρε μέχρι κάτω για να δει τι υπάρχει στη λίστα και, δεύτερον επειδή τη γράφω εγώ, οπότε βάζω μέσα ό,τι θέλω. Δισκάρα το "Absolution" φυσικά. Όμως το "Black Holes..." ήταν το σημείο που άλλαξε την ιστορία τους και έκανε τους πάντες να "“Take a Bow” (see what I did there?). Τρεις φορές πλατινένιο στο Ηνωμένο Βασίλειο και μία φορά στις Η.Π.Α., πέντε singles συνολικά από ένα δίσκο έντεκα κομματιών και η πρώτη τους, πραγματικά παγκόσμια, περιοδεία η οποία διήρκησε δύο χρόνια και κάτι ψιλά και είναι το μεγαλύτερό τους τουρ μέχρι σήμερα. Σημείο αναφοράς στο συγκεκριμένο τουρ τα δύο live που έγιναν στο νεόδμητο Wembley Stadium στις 16 και 17 Ιουνίου 2007 όπου μάζεψαν 180.000 θεατές! Σίγουρα ευχαριστημένη η παραγωγή γιατί η μπάντα έφερε τον κόσμο της. Προχωράμε.
Green Day – American Idiot
Λίγη California ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Θα μπορούσα εδώ πέρα να βάλω το "Dookie" που σάρωσε τα πάντα στις Η.Π.Α με το που κυκλοφόρησε. Αλλά δε θα το κάνω, γιατί η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη. Το "Insomniac" μπορεί να ανέβηκε στο #2 του Billboard αλλά μάλλον έπαιξαν ρόλο τα "απόνερα" του Dookie. Ο δίσκος επίσης, δεν προωθήθηκε καθόλου από τα ΜΜΕ καθώς σχεδόν κάθε τίτλος περιείχε υβριστικό και "αποκρουστικό" περιεχόμενο. Τέλος πάντων, για το American Idiot γράφω εδώ πέρα. Ο συγκεκριμένος δίσκος έσκασε μετά από τρεις απογοητεύσεις. Το μπαμ που έκανε αλλά και το ωστικό κύμα της "έκρηξης" ήταν τεράστια. Μέχρι και μιούζικαλ στο Broadway έγινε, το οποίο αξίζει να ακούσει κανείς και μάλιστα μπορεί να το βρει ολόκληρο στο YouTube. Νούμερο 1 σε 19 χώρες, αμέτρητα Grammy, συμμετοχή στη λίστα του Rolling Stone “500 Greatest Albums of All Time" και γενικά είναι ένας δίσκος που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του τόσο στην πορεία των Green Day όσο και στην ίδια την ιστορία της ροκ μουσικής.
Red Hot Chilli Peppers – Californication
Γενικά οι Αμερικάνοι παίζουν μπάλα σε άλλα επίπεδα καθώς και ένα τουρ σε όλες τις Η.Π.Α. αρκεί για να γίνει χαμός με το εκάστοτε σχήμα. Τέλος πάντων, συνεχίζουμε σε California μεριά με μία μπάντα που δε με έχει κερδίσει γενικά αλλά έχει κάποιες στιγμές πολύ λαμπρές. Το "Californication" ακουγόταν, και ακούγεται, κυριολεκτικά παντού. Δεν είναι το "Blood Sugar Sex Magik" εδώ μέσα γιατί πάνω που έσκασε ο δίσκος, το έσκασε ο Frusciante, οπότε εκεί υπήρξε μία "κάμψη". Η κυκλοφορία τού δίσκου λοιπόν, συνέπεσε με την επανένταξή του στο σχήμα και έτσι σηματοδοτήθηκε μία άνευ προηγουμένου έκρηξη στο εμπορικό σκέλος – αλλά και στο καλλιτεχνικό θα πω εγώ, γιατί ε, Frusciante. Το "Californication Tour" είναι το μεγαλύτερο (Μάιος 1999 – Σεπτέμβριος 2000) και πιο επιτυχημένο τουρ των RHCP μέχρι σήμερα. Βέβαια, και μόνο το γεγονός ότι ο δίσκος είναι σε παραγωγή του τιτανομεγιστοτεράστιου Rick Rubin αποτελεί αυτομάτως εγγύηση για την επιτυχία του. Και για να μην ξεχνιόμαστε "HOW LONG, HOW LOOONG..." κλπ.
Limp Bizkit – Significant Other
Φουλ τουριστικός προορισμός και η Florida στην οποία θα πάμε για λίγο. Όσο και να λατρεύω το "Chocolate Starfish...", με το οποίο άγγιξαν το τέλειο, δε θα το βάλω. Γιατί ο δίσκος που τους έκανε να ξεφύγουν ήταν ο προηγούμενος, το Significant Other. Σαφώς βελτιωμένο από το ντεμπούτο βρέθηκε απευθείας στο #1 του Billboard με πάνω από μισό εκατομμύριο πωλήσεις μέσα στην πρώτη εβδομάδα. Εμφανίστηκαν στο Woodstock 1999 μπροστά σε 200.000 θεατές, σε μία βραδιά αρκετά αμφιλεγόμενη από άποψης συμπεριφοράς της μπάντας επάνω στη σκηνή και προς τον κόσμο. Και να αναφέρουμε φυσικά το "Family Values Tour 1999" στο οποίο ήταν η headline μπάντα ανάμεσα σε τεράστια ονόματα όπως οι Primus και οι Korn και το οποίο κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά σα live album. Α, και να μην ξεχάσω, ο μεγάλος παραγωγός Terry Date (ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΥΣ METAL ΔΙΣΚΟΥΣ) είχε την συνολική εποπτεία του δίσκου.
Metallica – …And Justice For All
Ο δεύτερος δίσκος των Metallica χωρίς να υπάρχει το όνομα του Dave Mustaine στα συνθετικά credits, έμελλε να είναι και αυτός που τους εκτόξευσε. (Σημ. Όσο και να θέλω να βάλω κάποιο δίσκο των Megadeth εδώ μέσα, μάλλον δε γίνεται οπότε αρκούμαι στο να αναφέρω απλώς το όνομά του, σε BOLD). Το "Master of Puppets" θεωρείται το masterpiece, το "Metallica (Black Album)" αυτό που τους εισήγαγε στο mainstream. 'Αλλος ήταν όμως ο δίσκος που τους απογείωσε. Πρώτη υποψηφιότητα για Grammy το 1989 σε μια βραδιά που σήκωσε πολλές διαμαρτυρίες καθώς όλοι είχαν σίγουροι τη νίκη των Metallica αλλά η επιτροπή προτίμησε Jethro Tull. Έθεσε τις βάσεις ώστε να ξεφύγουν από το "underground" και να βγουν και εκτός Η.Π.Α..
Tο βίντεο κλιπ για το "One" υπήρξε καθοριστικό στην προώθηση του δίσκου καθώς έπαιζε στο MTV πιο συχνά κι από διαφημίσεις σε βραδινή ταινία γνωστού ελληνικού καναλιού. Και πήραν και το αίμα τους πίσω καθώς το συγκεκριμένο κομμάτι κέρδισε Grammy το 1990 για Best Metal Performance. Επίσης, καταλυτική υπήρξε για το δίσκο η συνεισφορά τού Jason Newsted τον οποίον αν δε βλέπαμε σε φωτογραφίες δε θα πιστεύαμε ότι υπήρχε τότε. Αποτέλεσμα της κυκλοφορίας του "...And Justice for All" ήταν το τουρ με τίτλο "Damaged Justice" το οποίο ήταν το πρώτο τους παγκόσμιο τουρ σαν headliners. Ε, τα υπόλοιπα είναι γνωστά και πιο πρόσφατα. Κουρεύτηκαν.
Linkin Park – Hybrid Theory
Πολύ πράμα η California. Οι Linkin Park είναι η μόνη μπάντα που μπαίνει σε τούτη εδώ τη λίστα απευθείας με το ντεμπούτο της. Το "Hybrid Theory”" μέσα στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του πούλησε σχεδόν πέντε εκατομμύρια αντίτυπα! Νούμερο 2 στο Billboard, έντεκα φορές πλατινένιο, βροχή τα Grammy και best-selling debut album μετά το "Appetite for Destruction" των Guns & Roses. Ενάμισης χρόνος περιοδεία για την προώθησή του, ειδικά μόνο εντός του 2001 έδωσαν 324 συναυλίες, σχεδόν ένα live την ημέρα. Παιδιά, θα πάθετε κάτι! Να τρώτε καλά και να φυλάγεστε! Όσο και να ήθελα να βάλω το "Meteora", τα γεγονότα με προλάβαιναν και παντού έβλεπα ότι ήδη από το ντεμπούτο τους, κατάφεραν πράγματα που άλλες μπάντες τα βλέπουν με τα κυάλια ακόμη και μετά από 30 χρόνια καριέρας. Οι συμμετοχές σε "Ozzfest" και "Family Values Tour" έστρωσαν το δρόμο για τον επόμενο δίσκο που άφησε, και αυτός, εποχή.
Offspring – Smash
Και φτάνουμε στο δίσκο +1 χωρίς φυσικά να φύγουμε από την California. Το "Smash" (μαζί με το "Dookie" των Green Day) ήταν αυτά που έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην άνοδο του λεγόμενου και "pop punk" στη δεκαετία του ‘90. Ο συγκεκριμένος δίσκος προσέδωσε στην μπάντα αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο. "Come Out and Play", "Self Esteem", "Gotta Get Away" ήταν μερικές μόνο από τις επιτυχίες που είχε αυτό το άλμπουμ με αποτέλεσμα να φτάνει μέχρι το #4 του Billboard και να γίνεται έξι φορές πλατινένιο στις Η.Π.Α.. Η περιοδεία για την προώθηση του Smash κράτησε πάνω από δύο χρόνια και ο λόγος για τον οποίο βρίσκονται στη θέση +1 είναι ότι, με αφορμή αυτόν το δίσκο, τους προσφέρθηκε θέση σε arena tours με μπάντες όπως οι Stone Temple Pilots και οι Metallica. ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ. Ο λόγος ήταν ότι ήθελαν να συνεχίσουν να παίζουν αε clubs. Ο ορισμός τού "σου χαρίζουν γάιδαρο και τον κοιτάς στα δόντια". Τέλος πάντων, αργά ή γρήγορα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και γι’ αυτούς καθώς ξέφυγαν από τα όρια των clubs και "αναγκάστηκαν" να παίζουν σε στάδια και αρένες.
Κλείνοντας, να πω ότι φυσικά και υπάρχουν πολλοί δίσκοι που παρέλειψα όμως αποφάσισα να βάλω στη λίστα αυτούς που μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό χωρίς φόβο και πάθος. Και φυσικά θα έμπαιναν οι Nickelback πρώτοι.
