Τελείωσε η άδεια μου και έτσι το μοναδικό πράγμα που μου αρέσει από το καλοκαίρι πέρασε και μπορώ να επιστρέψω στο μίσος μου για αυτό. Όμως είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο και εν προκειμένω την 'Αννα. Θυμάμαι όταν μου είχε στείλει τον δίσκο πως είχα αναλάβει για να της κάνω το χατίρι, εν τέλει εκείνη μου έκανε χάρη.
Με αφορμή αυτόν τον δίσκο, θα ανοίξω ένα μεγάλο θέμα, που δεν είναι άλλο από το αν υπάρχει Heavy Metal τη σήμερον ημέρα ή για να το θέσω πιο σωστά, αν παράγει νέα μουσική το Heavy Metal. Σε πολλών το μυαλό το Heavy Metal αρχίζει και τελειώνει στα ‘80s, ασχέτως αν οι Judas Priest με τους Pantera, το 1990 κυκλοφόρησαν τα Painkiller και Cowboys From Hell υποδεικνύοντας προς τα που πρέπει να πάει το πράγμα.
Αυτή η σχολή, ευτυχώς θα πω εγώ, βρήκε έδαφος κατά κύριο στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και μας χάρισε μπάντες όπως οι Godsmack, οι Avenged Sevenfold αλλά και πολλά ακόμα σχήματα. Έχετε προσέξει πόσο δυσκολεύεστε όταν πάτε να κατηγοριοποιήσετε μουσικά αυτές τις μπάντες; Uplifting metal σου λέει ο ένας (εγώ το μόνο uplifting πάντως που ξέρω είναι rave), Modern metal σου λέει ο άλλος, Αμερικάνικο metal o παράλλος και γενικά κωλυόμαστε, για έναν ανεξήγητο λόγο να το πούμε έτσι όπως λέγεται, Heavy Metal. Θα μου πείτε ότι έχουν πολλές μουσικές διαφορές, εγώ θα σας πω ότι έχουν άλλη μία μείζονα διαφορά, τέσσερεις (4, IV) ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ δεκαετίες με αυτό που έχετε ως σταθερά στα αυτιά σας, θα ήταν παράδοξο και παράλογο, αν όχι κακό, μία μουσική σκηνή να ακουγόταν το ίδιο σχεδόν μισό αιώνα μετά.
Ίσως αναρωτιέστε ποιος ο λόγος για την παραπάνω αναφορά, η απάντηση είναι ότι ήθελα να στρώσω το χαλί στην μπάντα για την οποία θα συζητήσουμε και κατατάσσεται στην παραπάνω κατηγορία. Οι ΕΙΕΝ έρχονται με μία κυκλοφορία που δε θυμίζει σε τίποτα Ελληνική σκηνή και μας φέρνουν κατακέφαλα τον τρίτο τους δίσκο με όνομα In This Game. Αρχικά να πούμε ότι έχω πολύ καιρό να «λιώσω» τόσο ένα album και πραγματικά, δυσκολεύομαι να κάνω track-to-track review γιατί θεωρώ πως ό,τι και να πω, κάπου θα τον αδικήσω.
Το album ανοίγει με το Siege, ένα καταθλιπτικό post-apocalyptic πρελούδιο και ακολουθείται από το Lost in the Silence. Επιθετικές κιθάρες, τύμπανα «πολέμου», ΡΕΦΡΕΝΑΡΑ και στίχοι που δε μιλάνε ούτε για μπύρες και μαύρες μαγείες, αλλά για ερωτήματα που όλοι μας (θα έπρεπε να) έχουμε. Το Thought Criminal είναι λίγο πιο "heavy rock"-βέβαια μη φανταστείτε ότι χαλαρώνουμε και ιδιαίτερα. Ξεχωρίζει το drumming στο μέσο του κομματιού και το «άρρωστο» κιθαριστικό solo που ακολουθεί.
To Down This Road επαναφέρει τον δίσκο στον αρχικό του δρόμο, όπως και το No More. Βέβαια, δε θα γινόταν να μην πω κάτι για το θέμα του No More, το οποίο είναι…. επιπέδου Tremonti. Στη συνέχεια ακούμε το Asleep, που ίσως σε πρώτη ακρόαση υστερεί λίγο σε σχέση με τα υπόλοιπα, όμως είναι ο ορισμός του συναυλιακού κομματιού. Και θυμηθείτε με, όταν επιστρέψουμε στη ζωή όπως την ξέραμε και θα αρχίσουμε να ξαναπαρακολουθούμε live, σε αυτό θα πέφτει το περισσότερο «ξύλο» και αυτό που ακούγεται ως ψεγάδι στο κομμάτι, τελικά είναι η απουσία της δυναμικής ενός κοινού που θα απογειωθεί και θα το απογειώσει.
Πάμε να συζητήσουμε τρία κομμάτια μαζί, που δεν είναι άλλα από αυτά με τα features. Είμαι μεγάλος fan των feats, όμως θέλω maximum ένα από κάθε συμμετέχοντα. Εδώ οι EIEN όχι απλά πάνε αντίθετα στα γούστα μου, αλλά τα έχουν βάλει σχεδόν σερί – παραβάλλεται ενδιάμεσα τους το De-Humanize. Το Where I Belong που είναι το πρώτο κατά σειρά, δε σου δίνει να καταλάβεις ακριβώς τον σκοπό της συνεργασίας, γιατί περιορίζεται σε μερικά φωνητικά της Chrysa T. με παραμόρφωση και στο refrain νομίζω ότι θα τα ήθελα λίγο πιο μπροστά. Όμως στο The Last Messiah, η ίδια σύνθεση καταφέρνει να αποφέρει το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, όπου στο refrain μπορεί να έχουμε την «πολυφορεμένη» συνταγή της "The Beauty & The Beast", επιθετικά ανδρικά φωνητικά και μελωδικά γυναικεία, αυτό όμως αποτελεί μία πολύ πρόχειρη προσέγγιση, καθώς είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Το Seize The Day που έρχεται να κλείσει αυτήν την άτυπη τριλογία, είναι κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν το κομμάτι γράφτηκε τελευταίο χρονικά, ξέρω σίγουρα ότι εδώ το μπλέξιμο των δύο «δυνάμεων» είναι καθολικό, πληρέστατο και όμορφο.
Η κατακλείδα του κειμένου θα μπορούσε άνετα να είναι ίδια με του δίσκου. Καθώς ένα εξαιρετικό ακουστικό instrumental σε γαληνεύει και σε αφήνει να επεξεργαστείς όλο αυτό που άκουσες, έτσι και εγώ αναρωτιέμαι πόσες τόσο καλές μπάντες έχουμε στην Ελλάδα; Πέντε; Δέκα; Παραπάνω δεν είναι.
Rating:
Genre: Heavy Metal
Παραγωγός: EIEN , Vlasis Ketsilis & Andy Papachristos
Band Links: EIEN, Facebook, Istagram, Spotify, YouTube, Bandcamp
