Η καλοκαιρινή φόρμουλα χαλάρωσής μου, από τότε που με θυμάμαι, μπολιαζόταν με ένα επιπλέον υλικό εκτός των (δεδομένων) ταινιών και της μουσικής: τα βιντεοπαιχνίδια. Είτε εντός Αθήνας είτε εκτός της, οι κονσόλες ήταν παρούσες για να μου προσφέρουν μια απαραίτητη δόση απόδρασης από τα εγκόσμια. Από το NES και το Playstation 1 που είχα ως παιδί μέχρι σήμερα που το PS4 συνεχίζει να μου γεμίζει την καθημερινότητα με ώρες ψηφιακών εικόνων, το καλοκαιρινό gaming είναι κάτι απαραίτητο για να ξέρω πως καθετί είναι στη θέση του.
Τα τελευταία καλοκαίρια με βρίσκω να παίζω τίτλους που ειδάλλως δε θα έπαιζα με τίποτα και αυτό λόγω διάρκειας. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα open world παιχνίδια, είτε rpg είτε action. Πέρσι τερμάτισα το Witcher 3 με τα expansions του το οποίο, παρότι αριστούργημα, για κάποιο λόγο δε «μίλησε» μέσα μου. Αναρωτιόμουν γιατί, υποτίθεται πως ήταν ένας από τους πιο δουλεμένους κόσμους που έχουμε δει, φίσκα στα sidequests και στις επιλογές. Βέβαια δεν είναι του γούστου μου τα μεσαιωνικά παιχνίδια, οπότε το απέδωσα σε αυτό. Φέτος, ωστόσο, παίζοντας το κατά πολύ κατώτερο Assassins Creed: Odyssey, κατάλαβα απόλυτα τι μου συμβαίνει. Η λογική των open world παιχνιδιών έχει αρχίσει να κουράζει.
Από το Oblivion μέχρι σήμερα που ετοιμαζόμαστε για βικινγκικά πλιάτσικα στο επόμενο Assassins Creed, εξερευνούμε ολόκληρες ηπείρους, γεμάτες επαναλαμβανόμενες αποστολές, κακογραμμένους χαρακτήρες, ενίοτε πανέμορφα γραφικά και υπέρμετρο grinding για να ανέβουμε επίπεδο. Και αν αφαιρέσουμε όλα αυτά, μένουμε με μια κεντρική ιστορία χιλιοειπωμένη και χωρίς πραγματική βαρύτητα. Γιατί η ποσότητα νικάει την ποιότητα όταν η τιμή λιανικής είναι 70 ευρώ κατά κανόνα. Μη με παρεξηγείτε, δε λέω πως το Witcher είναι μια τέτοια περίπτωση, αντιθέτως. Αλλά όταν ο κανόνας είναι η επανάληψη μέσα σε έναν χαωδώς αποπροσανατολιστικό κόσμο που καλείσαι να δαμάσεις σε 80-90 ώρες (και συχνά είσαι αναγκασμένος να τριφτείς με τα ανούσια sidequests για να μπορέσεις να επιβιώσεις), πως μετά να πιάσεις το Red Dead Redemption 2 το οποίο αν και αριστούργημα είναι κι αυτό open world; Πώς να μην έχεις σκέψεις πριν βάλεις το Ghost of Tsushima στην κονσόλα; Πώς να μην ξυπνήσει η σκέψη του «μια από τα ίδια» στην εποχή που τα έχουμε δει και παίξει όλα;
Μέσα σε όλα αυτά έρχεται και μια άλλη συγκυρία: ένας καλός μου φίλος αποφάσισε να παίξει το ίσως αγαπημένο μου παιχνίδι φέτος το καλοκαίρι, το Final Fantasy IX. Συζητώντας το, κατάλαβα ότι θυμόμουν τα πάντα απ’ έξω, gameplay, χάρτη, sidequests, όλα. Και ο λόγος που συνέβη αυτό δεν ήταν ότι το έχω παίξει τόσες φορές ή ότι το ρομαντικοποιώ μέσα στο κεφάλι μου, άλλα παιχνίδια από τότε που αγαπώ επίσης τα έχω ξεχάσει ως προς το πώς να τα παίξεις. Αντιθέτως, αν και αρχετυπικό jrpg είχε έναν ανοιχτό κόσμο με πράγματα να κάνεις, είχε grinding ευχάριστο και ένα από τα καλύτερα σενάρια σε θέμα πλοκής και ανάπτυξης χαρακτήρων. Σίγουρα ο κόσμος του (ακόμα και λόγω δυνατοτήτων του Playstation 1) ήταν αρκετά μικρότερος από τις αχανείς εκτάσεις των τωρινών παιχνιδιών, αλλά ήταν πλήρης, σε έκανε να θες να τον εξερευνήσεις, κάθε πίξελ έκρυβε και μια έκπληξη.
Αντίστοιχα, επειδή δε μ’ αρέσει να μένω στο παρελθόν (το «δεν τα φτιάχνουν έτσι πια» είναι το χειρότερο αφήγημα του σήμερα), πραγματικά αγάπησα το Nier: Automata όταν το έπαιξα πρόπερσι το καλοκαίρι. 'Απειρα sidequests που συνέβαλλαν στην ανάπτυξη της ατμόσφαιρας του κόσμου του, ένα σενάριο που τόλμησε να πάει παρακάτω, η καλύτερη μουσική που έχουμε ακούσει σε βιντεοπαιχνίδι εδώ και μια-μιάμιση δεκαετία, ένα αριστούργημα. Ένας κόσμος στον οποίο ταξιδεύεις, δεν υπάρχεις απλά. Και επανέρχεσαι σε αυτόν με ανατριχίλες.
Ζούμε αδιαμφισβήτητα στην εποχή που προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό με δημιουργίες. Αλλά ο κανόνας του «ποσότητα έναντι ποιότητας» έχει εδραιωθεί για τα καλά και στον τομέα του gaming, μουδιάζοντας και τα αντανακλαστικά μας. Τεράστιοι κόσμοι στους οποίους επαναλαμβάνεις τις ίδιες πράξεις για να δεις κάτι χιλιοειπωμένο ως κεντρική πλοκή. Γιατί κάπως πρέπει να δικαιολογηθεί και το ποσό των 70 ευρώ και το «πέρασα τέλεια» δεν αρκεί όταν το «τα ‘βγαλε τα λεφτά του» υπερέχει. Φυσικά και θα κυκλοφορούν παιχνίδια σαν το Horizon: Zero Dawn μέσα σε αυτόν τον κανόνα, αλλά αυτά θα τα ανακαλύπτουμε κατόπιν εορτής ως επί το πλείστον γιατί θα είμαστε απασχολημένοι με το να κάνουμε άλλη μια «φέρε μου τρία λουλούδια από το βουνό με τους λύκους» αποστολή που καμία σημασία δεν έχει. Και φυσικά κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει αν κάποιοι το απολαμβάνουν αυτό ως διαδικασία (λες και μερικά από τα αγαπημένα μας παιχνίδια δεν ξεκίναγαν έτσι), αλλά δε θα ήταν ωραίο να νιώθεις πιο συγκεντρωμένος σε ένα παιχνίδι αντί να πηγαίνει στον αυτόματο;
Να θυμάσαι τοποθεσίες από μνήμης αντί να κοιτάς τον χάρτη; Να μπορείς να πεις προφορικά με λεπτομέρειες σε κάποιον πώς να περάσει ένα σημείο γιατί το θυμάσαι επακριβώς αντί να τον κατευθύνεις σε κάποιο walkthrough επειδή σου πέρασε στα ψιλά; Κι ας είναι λίγο μικρότερα σε μέγεθος και διάρκεια –και μακάρι σε κόστος.
